هفته‌ای که گذشت اظهارنظرهای متعددی از سمت دولت برای مردم عنوان شد. فارغ از اظهارات وزرا بعد از رای اعتماد از مجلس، رئیس‌جمهور نیز باردیگر درباره قشر محروم و فقیر تمایلات قلبی خود را صادقانه اعلام کرد. او در یکی از نشست‌های داخلی دولت موضوع کولبران را مورد اشاره قرار داد و با گلایه گفت « چرا مرزنشین‌ها باید مجبور به کولبری باشند» و در نشست دیگری هم درباره درمان و هزینه‌های غیرقابل تحمل آن برای فقرا سخن گفت. در هر دو گفته یک فصل مشترک وجود داشت، فصل مشترکی که خود رئیس‌جمهور به آن چندین بار باز هم در قالب گلایه پاسخ داد. او هم در رقابت‌های انتخاباتی و هم بعد از آن، در یکی از سخنرانی‌های پس از پیروزی در انتخابات گفته بود نباید در مسیر توسعه و اداره کشور، تصمیم‌هایی بگیریم که فقرا له شوند. این شرح مسئله را نوشتم تا با بسط پاسخ‌هایی بتوانم درباره آنچه که امروز بر کارگران و اقشار کم‌درآمد می‌گذرد چند جمله‌ای با رئیس‌جمهور محترم در همین سطور صحبت کنم. نمی‌دانم شما یادداشت‌ها و گزارش‌های روزنامه‌ها را می‌خوانید یا مثل نوشته‌هایی که برایتان آماده می‌کنند، آنها را کنار می‌گذارید و حرف‌های خودتان را ترجیح می‌دهید که بیشتر به زبان عامه نزدیک است، اما این یادداشت را اگر به دستتان رسید کمی حوصله کنید و بخوانید، چون این خطوط را با خط کارگران جامعه ایرانی همسان کرده‌ام و نکاتی که بیان می‌کنم دقیقا با آنچه که تک تک کارگران کشور با آن مواجهند و از شما می‌خواهند که در رفع آنها تلاش کنید مطابق است. آقای رئیس‌جمهور، من کارگرانی را می‌شناسم که از ابتدای سال تا به اکنون حتی یکبار در مطبخ محقرشان گوشت نپخته‌اند و اگر هم این سعادت نصیبشان شده بابت چند شیفت کار اضافه در ساعات استراحت و اضافه کارهای کشنده بوده که باید گفت از جانشان زدند برای سیر کردن شکم فرزندانشان.کارگرانی را می‌شناسم که برای گرفتن حقوق ماهانه مختصر خود که کفاف یک زندگی حداقلی را نمی‌دهد، دائم در تجمع و تحصن و اعتراض هستند، کارگرانی که گاهی چندین ماه حقوقشان به دلیل سوء مدیریت‌های دولتی و واگذاری‌های بی‌ملاحظه، معوق مانده و از سر ناگزیر صبح‌ها اعتراض می‌کنند و بعدازظهر مسافرکشی. برای این ادعا لازم نیست سند بخواهید، چون هفته گذشته در آمار یکی از اقتصاددانان از وضعیت اشتغال کشور آمده بود شاغلان اسنپ و تپسی در سال‌های گذشته 1.5 برابر شاغلان صنعتی افزایش یافته است. خود حدیث مفصل بخوانید از این مجمل.
آقای رئیس‌جمهور می‌دانید دقیقا چرا کارگران یا همان فقرا که شما از ناتوانی آنها در درمانشان یا له شدنشان در چرخ‌های تیز به اصطلاح توسعه نگرانید به این روزگار افتاده‌اند؟ نشانی سرراست به شما می‌دهم. متهم اول خصوصی‌سازی‌های تقلبی و واگذاری شرکت‌ها و بنگاه‌های دولتی به شبه‌دولتی‌ها و رانتی‌های بوده است که گاهی برای سود خود هزاران کارگر را درمانده از تامین معیشت رها کردند و با اعلام ورشکستگی‌های عمدی اقدام به فروش زمین و تجهیزات کارخانه کردند تا با همین مبلغ چندین برابر خریدشان حاصل شود.
آقای رئیس‌جمهور، سازمان برنامه و بودجه همه دولت‌ها یک واگویه دارند، اینکه دستمزد کارگران تورم‌زاست. اینکه افزایش دستمزد تولید را با مشکل مواجه می‌کند و باعث بهم خوردن موازنه در اقتصاد می‌شود. کدام موازنه، نمی‌دانم! همین سال گذشته در خلال بحث بر سر مزد در شورای عالی کار، رئیس سازمان برنامه و بودجه بارها در مصاحبه خود اعلام کرد که دستمزد کارگران موجب بروز شوک به سفره‌ها شد و افزایش 57 درصدی حقوق کارگران در سال 1401 که با ناآرامی‌هایی رو به رو شد دلیل اصلی مشکلات اقتصادی بود. حتی دیوان عدالت اداری در تفسیر ماده 41 قانون کار سمت دولت ایستاد و تعبیر تناسب مزد با تورم را متضاد با این افزایش مطابق توروم ارائه داد، در حالیکه قانون کار صراحتا باید جنبه حمایتی از کارگران داشته باشد و این تفسیر حمایت قانون را خلع کرده است.
آقای پزشکیان، رئیس‌جمهور محترم، شما سکاندار دولتی هستید که سابقه آن در اغلب دولت‌ها در برخورد با فقرا و اقشار کم‌درآمد آشکارا به نفع فقرا نبوده است.بنابراین باید زودتر از موعد و از همین ابتدا از شما پرسید که آیا می‌توانید نگاه ضدکارگر را در زیرمجموعه‌های دولت تبدیل به حمایت از آنان کنید؟ آیا سازمان برنامه و بودجه دولت شما در ماه‌های آینده که فصل تعیین دستمزد خواهد بود، حرف‌های تکراری خواهند زد یا اظهارات جدید و نویدبخشی برای اقشار فقیر خواهند داشت؟ آیا آنها از ردیف‌های زائد بودجه دولت می‌زنند یا این بار هم کارگران را سیبل مشکلات خواهند کرد؟ عقب‌ماندگی‌های زندگی کارگری هر روز در حال افزایش است. تنگناها گلوگاه زندگی را گرفته و دخل و خرج آنها با فاصله زیادتری نمایان شده. اگر دیروز می‌گفتند دخلش 19 خرجش 20 امروز باید گفت دخلش 10 خرجش بیست. اگر اتفاق افتاد و این متن را خواندید آگاه باشید که همه دولت‌ها حرف از عدالت و رفع تبعیض به میان آوردند ولی کارنامه‌شان پر بود از تصمیم‌ها و اغماض‌هایی که زخم کاری خود را به فقیرترین قشر کشور زده است. امیدوارم شما کاری کنید کارستان.