بهار- اگرچه ایران ظرفیت‌های خوبی برای گردشگران داخلی و خارجی دارد اما برخی گزارش‌ها نشان می‌دهد وضعیت اقتصادی سبب‌ساز شده سفر اولویت مردم ایران نباشد.
به گزارش بهار از خبر آنلاین، در سال‌های اخیر، مقوله سفر و گردشگری به یکی از بخش‌های قابل توجه در ارزیابی وضعیت اقتصادی و اجتماعی کشور تبدیل شده است. در این سال‌ها صنعت گردشگری به دلایل مختلف سیاسی و اقتصادی با چالش‌های زیادی روبروبوده است؛ که تاثیر آن نه‌تنها بر گردشگران خارجی، بلکه بر سفرهای داخلی نیز به وضوح مشاهده می‌شود. در حالی که کشور ایران از ظرفیت‌های وسیع گردشگری و آثار تاریخی و طبیعی برخوردار است، اما متاسفانه واقعیت‌های اقتصادی و اجتماعی به‌شدت سفرها را تحت تأثیر قرار داده است. آمارها نشان می‌دهند که سفر دیگر اولویت اصلی خانواده‌ها در ایران نیست و سهم آن در سبد هزینه خانوار به شدت کاهش یافته است.
آیا این نشان‌دهنده ناکامی سیاست‌گذاران در ایجاد فضای مناسب برای گردشگری است؟ یا این که این وضعیت به عدم توانایی در تأمین هزینه‌های زندگی و سفر بازمی‌گردد؟
کاهش سهم سفر در سبد خانوار ایرانی
آمارهای اخیر نشان می‌دهند که سهم سفر در سبد هزینه خانوارهای ایرانی به‌طور قابل‌توجهی کاهش یافته است. مرکز آمار ایران در گزارشی که به‌تازگی منتشر کرده، نشان می‌دهد که سهم سفر در سبد هزینه سالانه خانوارها از۳درصد در سال ۱۳۹۶ به ۱.۶ درصد در سال ۱۴۰۱ رسیده است. این کاهش به وضوح نشان‌دهنده تاثیرات بالای هزینه‌های زندگی، به‌ویژه خوراک و مسکن، در تصمیمات مالی خانوارهاست. این در حالی است که برخی گزارش‌ها همچنان بر ظرفیت‌ها و پتانسیل‌های گردشگری ایران تاکید دارند، اما واقعیت‌های اقتصادی حاکم، فضا را برای تحقق این پتانسیل‌ها تنگ‌تر از پیش کرده است.
اگرچه گردشگری می‌تواند منبع درآمد و اشتغال‌زایی باشد، آمارهای موجود در این زمینه از افت چشمگیر قدرت خرید مردم برای سفر و تفریح حکایت دارند. به‌عنوان مثال، گزارشی از اتاق بازرگانی تهران نشان می‌دهد که هر خانوار تهرانی در سال تنها قادر به صرف ۵.۵ میلیون تومان برای سفر و تفریح است که به‌زعم بسیاری از کارشناسان این رقم حتی برای یک سفر یک‌روزه نیز ناکافی است. این در حالی است که هزینه‌های یک سفر متوسط، از جمله هزینه‌های اقامت و حمل‌ونقل، به شدت افزایش یافته است.
بسیاری از کارشناسان می‌گویند که این کاهش سهم سفر، نه‌تنها به‌دلیل کاهش قدرت خرید مردم، بلکه به‌دلیل عدم توجه به نیازهای این صنعت در سطوح مختلف دولتی و اقتصادی است. وقتی هزینه سفر به یکی از استان‌های جنوبی یا شمالی با سه شب اقامت در هتل‌ها، به رقمی معادل ۱۶ میلیون تومان می‌رسد، برای بسیاری از خانوارها که درگیر چالش‌های روزمره اقتصادی هستند، حتی تصور سفر به خارج از شهر غیرممکن می‌شود.
در این زمینه، گزارش‌های منتشر شده از وضعیت گردشگری داخلی و خارجی به‌ویژه در سال‌های اخیر، شاهدی بر عدم هم‌راستایی میان رشد واقعی سفرها و نیازهای اقتصادی مردم است. بر اساس آمار منتشره از مرکز آمار ایران، که به بررسی وضعیت اجتماعی و فرهنگی ایران می‌پردازد و در تابستان ۱۴۰۳ منتشر شده است، در سال ۱۴۰۰بیش از ۷۵درصد از خانوارهایی که به سفر رفته بودند، وسیله‌نقلیه شخصی داشتند، و جالب آنکه ۶۰ درصد از خانوارهایی که سفر نکرده بودند نیز وسیله‌نقلیه شخصی در اختیار داشتند. این نشان می‌دهد که امکان سفر به بسیاری از نقاط برای قشر وسیعی از مردم، به دلیل هزینه‌های بالای دیگر اقلام ضروری زندگی، محدود شده است.
آمارهای موجود در خصوص هزینه‌های سفر نیز تصویر روشنی از وضعیت اقتصادی خانوارهای ایرانی ارائه می‌دهند. در گزارش بانک مرکزی که به تازگی منتشر شده است، هر خانوار ایرانی در سال ۱۴۰۲ به‌طور میانگین ۱۲.۵ میلیون تومان برای تفریح و سرگرمی هزینه کرده است. اما این مبلغ نمی‌تواند پوشش‌دهنده هزینه‌های سفر به مقاصد مختلف باشد. به‌ویژه وقتی که هزینه یک سفر متوسط، شامل اقامت سه شب و حمل‌ونقل، برای هر فرد به بیش از ۱۶ میلیون تومان برسد.با این حساب، حدود ۷۵ درصد از خانوارهای ایرانی قادر به سفر نخواهند بود، چراکه هزینه‌ها برای بسیاری از آن‌ها بیشتر از خط فقر سفر است. براساس نتایج بررسی‌های اخیر، خط فقر سفر در سال ۱۴۰۳ معادل ۱۵ تا ۱۶ میلیون تومان تخمین زده شده است و تنها حدود یک‌چهارم خانوارها قادر به گذراندن تعطیلات در این شرایط اقتصادی هستند.
بحران اقتصادی و تاثیرات آن بر گردشگری
با توجه به آمارهای موجود، مشخص است که صنعت گردشگری ایران به‌ویژه در حوزه سفرهای داخلی با مشکلات زیادی روبرو است. از یک‌سو، وضعیت اقتصادی و افزایش هزینه‌های زندگی موجب کاهش قابل‌توجه سهم سفر از سبد هزینه خانوارها شده است و از سوی دیگر، آمارهای گردشگری خارجی نشان می‌دهند که ایران هنوز نتوانسته به طور کامل از ظرفیت‌های خود در جذب گردشگر بهره‌برداری کند.این وضعیت، که با کاهش صادرات صنایع‌دستی و کاهش قدرت خرید مردم برای سفر و تفریح همراه است، نیازمند بازنگری جدی در سیاست‌های اقتصادی و گردشگری کشور است. حمایت از این صنعت می‌تواند به‌عنوان یک راهکار مؤثر در رشد اقتصادی و کاهش فشارهای اقتصادی بر مردم، به‌ویژه در عرصه سفر و گردشگری، عمل کند.