صحبت های علیرضا بیرانوند درمصاحبه با امیر میثاقی را می توان چهره بدون روتوش ساختار معیوب و ناسالمی از سیستمی دانست که بر پایه رانت، ویژه خواری وهمچنین مدرک گرایی بنا شده است. سیستمی که در آن افرادی رشد می‌کنند که بازتولید کننده همین وضعیت غلط و آسیب زا و بعبارتی نیرو دهنده به این جرخه معیوب می‌باشند که زمینه ساز تلنبار شدن مشکلات بزرگی هستند که بر گُرده مردم بار شده اند.
خروجی این دستگاه تبدیل به چرخ دنده ای می شود که درساختار فساد خیز، منافع عده ای تامین شود و باندی، از آن سود جوید. از این روست که سلبریتی ها و تریبون های رسمی نیز همواره در خدمت عوامل منتفع ازاین سیستم فساد می گردند که درآن افراد ِنوکیسه و سلبریتی های یک شبه ستاره شده با برنامه رسانه ای ناکارامد عشق بازی می کند تا کودک نابخردی از زهدان فساد زای آن متولد شود.
وقتی حواله واردات خودرو گران قیمت به سلبریتی ها قانونی می شود افرادی مانند بیرانوند و بیرانوندها با روتوش نخبه‌گی ، پخمه گی تراوش می کنند و حق مسلم خود می دانند که بدون داشتن کمترین تخصص و زحمت ِ درس خواندن خود را دانشجوی دکتری فلان رشته دانشگاهی معرفی نموده و حق پرسش ازچند و چون آن را نیز سلب نمایند و اینگونه گستاخانه برای فرارازخدمت سربازی، با اسمی قلابی و رسمی جعلی قانون را دور بزنند و تازه خود را طلبکار سیستم و جامعه ای بدانند که نخبگان واقعی اش کنج گوشه ای عزلت گزیده شده اند.
وقتی حرف های آقای دکترای فیزیولوژی را می شنویم چقدر دل آدمی به درد می آید از سرشکستگی بی شماران دانشجو و فارغ التحصیل زحمت کشیده و صد البته انبانی از بیخردی و کم هوشی ِ گوینده ی صحبت هایی که در شناسایی اقوام سببی و نسبی خویش عاجز است و بهتر است بگوییم از فهم تفاوت آنها بی خبر.
دانشجوی واقعی برای جمله به جمله پایان نامه و مقاله و درس و مشق خود ساعت ها خود را غرق درمنابع نموده و دانشجو نمای دیگری از فهم کلمات عادی زبان مادری اش عاجز و از شناختن قوم و خویش پدری اش بی اطلاع.
در چنین شرایطی ست که نخبگان ما قربانی نامیده می شوند و قربانی هستند قربانی نادانان ِنادانی گستر دریک ساختارنادانی پرور .
اکنون بهتر می توان دلیل رشد آگهی های رنگارنگ پایان نامه فروشی ، مقاله نویسی را در کوچه پس کوچه های انقلاب واطراف دانشگاه تهران را درک کرد.
شوربختانه فرایند نابسامان ِ نابرابری ، تبعیض، رانت و تب مدرک گرایی از طریق ساختار کارآمد در فساد گستری، تولید می شود که اتفاقا در درون دولت است، قاعده است نه استثنا.
برخی سلبریتی های بی سواد و بی خرد ِ دکتر، مهندس شده، کوتوله‌های قد برافراشته و پخمگان در ردای نخبگی در نهایت فقر آگاهی و دانش در این ‌رودخانه ماهی شکارمی کنند چون برای این ساختار همیشه ظاهر بر باطن، ریا بر ایمان و آراستن بردانستن، حاشیه بر محتوا و جعل بر اصل ارجحیت داشته است. مداح مان استاد، فوتبالیست مان دکتر، کشتی گیرمان دیپلمات، دکترمان آرایشگر، خلبان مان دکترا، سردارمان مهندسی گرفته و استاد دانشگاهمان راننده اسنپ‌ می شود. همه چیزمان جعلی، کپی و یا بهتر بگویم‌ چینی می شود. از بیخ و بن چینی شده ایم. عَلَمِ عِلم بر دوش نادانی سوار است و آگاهی کنار خیابان در بازار کساد به حراج است.
هر چند چنین ملغمه ای از جهالت و مخلوط نادانی و رانت چیزی بیش از این به جامعه عرضه نخواهد کرد اما گستاخی و طلبکاری اش دیگر بی حیایی عجیبی می طلبد.
این گونه ویژه خواری نه خدمت به جامعه علمی می‌کند و نه باری از مشکلات جامعه بر می دارد بلکه بیشتر، نیشتری به قلب های رنجوری می شود که پمپاژجهالت و جریان پخمگی خود به تنهایی آنها را به سکته انداخته است. رنج ها و زخم هایی وجود دارد که سالیانی بر ستون فقرات جامعه علمی و دانشگاهی چسبیده و گاها در مصاحبه هایی اینگونه آبسه های متعفنش سرباز می زند.
بی شک رانت، فساد و پخمه پروری پاسخی خواهد یافت و به رویش و زایش اتفاقاتی برملا کننده و هویدا ساز نیز خواهد انجامید تا با رسوا سازی و پاره کردن نقاب دروغین مدرک گرائی، فساد و حق کشی، دراساس، قلب هر چیزی که‌ عامل آن شده را نشانه برود.