پرسش این است که چگونه نماینده ملت ایران، تقاضای عدم شفافیت اطلاعات اقتصادی و پنهانکاری را مطرح می‌کند؟ یکی از ویژگی‌های اقتصاد سالم، در همه کشور‌های توسعه یافته «شفافیت اطلاعات» است. به جز دو حوزه خاص، در سایر حوزه‌ها، شفافیت اطلاعاتی وجود دارد: یکم حوزه اطلاعات شخصی و خانوادگی افراد و دوم اطلاعات مرتبط با امنیت ملی. مخفی کردن اطلاعات اقتصادی در دسته بندی اطلاعات امنیتی قرار نمی‌گیرد. مخفی کردن اطلاعات اقتصادی می‌تواند ایجاد کننده رانت اطلاعاتی باشد. برای این که کسب و کار کشور، مناسب تولید ملی باشد باید ۳ ویژگی مهم داشته باشیم. نخستین ویژگی «شفافیت» است. دومین مورد، ایجاد رقابت سالم بین بنگاه‌های اقتصادی و سومی نفی انحصار است. وقتی عدم شفافیت اقتصادی در کشور ایجاد کنیم، در نتیجه اطلاعات اقتصادی در دست یک عده مشخص قرار می‌گیرد و در نهایت انحصار در اقتصاد را شاهد خواهیم بود. این روش، از دید من غیرعلمی و اشتباه است.
یک آفت دیگر عدم شفافیت اقتصادی این است که می‌تواند منتج به فساد اقتصادی شود. یکی از دلایلی که در برخی برهه‌های مختلف، شاهد فساد اقتصادی یا ظهور سلاطین فساد اقتصادی در کشور بودیم همین عدم شفافیت‌ها است. برخی افراد که اتفاقا از طبقات فرودست جامعه بودند، به دلیل رانت‌های اطلاعاتی که در بازار‌های اقتصادی از جمله طلا، سکه و بورس داشتند، موفق شدند یک شبه میلیاردر شوند. چطور می‌توان با روش درست در عرض یک شب ثروتمند شد؟ یک مثال می‌زنم؛ پرویز کاظمی وزیر رفاه و تأمین اجتماعی در دولت احمدی نژاد، که بعد‌ها رئیس هیئت مدیره بانک سرمایه شد، به جرم مشارکت در ۴۱ فقره و ۴۰ فقره خیانت در امانت محکوم به ده یا پانزده سال زندان شده است. یکی از سوء استفاده‌های وی این بوده که در سال‌های دهه ۱۳۹۰، حدود ۳ میلیارد تومان به عنوان حق کارشناسی به حساب همسرخانه‌دار خود ریخته است. این‌ها موارد پنهانی نیست، بلکه در تمامی مطبوعات کشور هم منتشر شده است، با این مثال می‌خواهم تاکید کنم که اگر در همان روز‌ها شفافیت اطلاعاتی وجود داشت، به فاصله چند ساعت مچ این آقا و همسرش گرفته و حساب هر دو مسدود می‌شد. پس تاکید می‌کنم عدم شفافیت اقتصادی یعنی توسعه رانت و فساد اقتصادی. ما برای چه انقلاب کردیم؟ یکی از ویژگی‌های مهم انقلاب اسلامی ایجاد شفافیت در همه امور، با شعار «دانست حق مردم است» بود. عدم شفافیت به نفع کلاهبرداران، رانت خواران و مفسدان اقتصادی خواهد بود.
این حق طبیعی مردم ایران است که بدانند بودجه کشور کجا می‌رود، چه حجم صادرات و واردات داریم یا درامد‌های نفتی کشور چقدر است. این استدلال اصلا منطقی نیست که بگوییم: «اگر کشور‌های دیگر متوجه شوند ما قصد واردات یک کالا را داریم، کارشکنی می‌کنند» اکنون در جهانی زندگی می‌کنیم که همه کشور‌های دنیا در مسیر شفافیت اطلاعات اقتصادی و افزایش تبادلات جهانی گام بر می‌دارند. اتفاقا باید اطلاعات صادرات و واردات به شکل واضح و روشن منتشر شود. تمامی کشور‌های توسعه یافته جهان بر سلامت و شفافیت اقتصادی تاکید دارند. اگر منظور از جنگ اقتصادی تحریم‌ها است، بهتر است به جای پنهانکاری اقتصادی، به سمت حل محدودیت‌های اقتصادی، برجام، FATF و درواقع دیپلماسی اقتصادی بین الملل گام برداریم. شیوه پنهانکاری، کلید حل معمای تحریم نیست.
