بدون شک افزایش جمعیت مهاجران در ایران، با توجه به وضعیت حساس کشور، به تدبیر سیاسی اجتماعی نیاز دارد. یکی از این تدابیر، تدوین قوانین مترقی است. منظور از قوانین مترقی، قوانینی است که با وضعیت فعلی جامعه همخوانی داشته باشد. معتقدم که حاکمیت باید به این موضوع ورود پیدا کند. چگونگی ورود این مهاجران به کشور باید به شکل کامل رصد شده و با قوانین جدی تری کنترل شود. در مرحله بعدی، وضعیت سکونت مهاجران در کشور نیز حائز اهمیت است. نوع اقامت این افراد و چگونگی بهره‌مندی آنان از امکانات کشور، نیازمند بازبینی و باز تدوین است. در این مسیر از یک سو به نظارت جدی و همه جانبه و از سوی دیگر به قوانینی که جهان شمول باشد و همه مخاطرات آتی را پیش بینی کند نیاز داریم. افزایش جمعیت مهاجران در ایران بدون تدبیر تدبیل به یک معضل خواهد شد که حل آن چندان ساده نیست.
در حال حاضر، در بدو ورود اتباع بیگانه و به ویژه افغان‌ها به ایران، شاهد راهکار خاصی نیستیم. این در حالی است که بار‌ها از مهاجرت‌های غیرقانونی به کشور آسیب‌هایی دیده ایم. وقتی مهاجران به شکل غیرقانونی وارد کشور می‌شوند، نه قابل ردیابی و پیگیری هستند و نه جا و مکان کار و زندگی مشخصی دارند. همین موضوع، یک مسئله قابل توجه است. تاکید بر این است که در بخش قوانین، با کاستی‌هایی در مبحث اعطای تابعیت دائم یا موقت رو به رو هستیم. به همین دلیل نیز تصور می‌کنم، بازنگری در حوزه قوانین موجود، یک ضرورت است و باید مورد توجه قرار گیرد. این نکته را هم فراموش نکنیم که جمهوری اسلامی ایران، بر اساس سیاست‌های انسان دوستانه و دینی، با توجه به مشکلاتی که مردم افغانستان دارند، سالها، میزبان مردم این کشور همسایه بوده است. این نکته هم مهم است که همیشه بخشی از این جمعیت مهاجر، قدردان جمهوری اسلامی بوده و بدون مشکل در کشور ما کار و زندگی کرده اند، اما به هر حال، به سیاست گذاری‌هایی نیاز داریم که در آینده با رشد بی ضابطه جمعیت مهاجران (از هر کشوری) رو به رو نشده و با عوارض آن دست و پنجه نرم نکنیم.