شوونیسم یک نوع بیماری‌ست که در اجتماعاتی بیشتر از دیگر اجتماعات دیده می شود. بیمار مبتلا به شوونیسم هر قدر بیشتر نفرت پراکنی کند درمیان آن اجتماع بیمار قهرمانتر و پذیرفته تر هم می گردد.
عامل این‌بیماری، هرچه که هست ابتدا به وجدان و عقل افراد مستعد حمله می‌کند.
داشتن انتظار پذیرش «دیگر» ی متفاوت از یک شوونیست، همان قدر عجیب است انتظار فهم نظریه نسبیت انشتین از یک اورانگوتان.
با این مقدمه تاملی به حواشی برنامه های زنده تلویزیونی و مهمانان وحدت شکن ضرورت دارد .
از برنامه های به رنگ خدا و جنس نور تلویزیون که سودای مهربانی ، عشق، پاکی ، یکدلی داشت به میدان معرکه گیری معرکه گیرانی پُر کین و بغض رسیده ایم ؛ از دغدغه عرفانی « الهی قمشه ای» به غضنفرهای هوچی‌گری با ادبیات نازل و البته لحن خشمانی.
مهمان صدا و سیما که حتی صاحب ِ خبر موضوعی که صاحبنظرش شده هم نیست‌، انوقت درآنتن زنده به قصد خون خواهی فرزندش همینطوری بی‌هوا، بی دلیل و بی محکمه توپید به ولایتی ننه مرده، وزیرخارجه اسبق.
اورا متهم به اغماض با قاتلان فرزندش می کند. یعنی برنامه پخش زنده، بسرعت تبدیل به چیزی شبیه بساط دست فروشی کالاهای غیرقاتونی می شود.
زن چادری ارزشی، اما میکاپ کرده ،که از هر چیزی نشانی برچهره دارد، و نه کامل این است و نه کمال آن. حیرون و ویلونِ هویتی گمگشته و یا سردرگم ، گمگشته در هویت‌های سیال و ویلون هر روز بازنمایی شده و رونده است. ناگه بدون دلیل، راوی تاریخ شد .
بی زمان و بی مکان یهو از دل زمان قد کشید و از قاب تلویزیون مکانی را با ارایه فکتی که خودش هم نمیدانست چیست، سند مالکیت زد. سرزمینی بنام گروه حزب الله .
از این بدتر، آن منورالفکرهایی هستند که ژست روشنفکری شان بیش از هر چیزی سنگینی می کند ، سالهاست خوب انتقاد می کنند اما از خوب عمل کردن عاجز بوده اند. متکلمان خود اندیشمند پندارِ همه ی فضاهای مجازی و البته غایبان همواره پر ادعای فضاهای حقیقی که با اینحال خودش را هدایتگر ملتی میداند.
بزک کنندگان واژه در عالم مجازی که به وقت عمل، گیج و منگ می شود و ناخواسته هیزم تنور آنکس که مخالفش است و هر جمله اش به میدان جام جم میرسد و حمله ها و نقدهایش در مقان کلام فقط به صدا وسیما می‌پیچید.
می گویند رسانه ملی محفل هویت سازان جعلی شده اما نمی گویند در دوره ای که تصویر نازیبای خالص سازی به همه جا رکشیده این چراغ‌ گاز‌های تابنده در شب و رهاننده در همه حال، یکبار دهان به عطر گلاب کلامشان معطر نساختند چرا؟ اعتراص نمی کردند ونمی کنند. طبیعتا اگر مدعیان گشاده‌ذهنی گرفتار گشاده دهنی شود صدا و سیما هم به یک طرف میل می کند. تا جاییکه تازه بدوران رسیده هایی در نتیجه فرهنگسازی همین رسانه ملی انتقاد می‌کنند که نباید صدا وسیما محل طرح دیدگاه کسی مثل وزیر ارتباطات سه سال پیش باشد .
افق های جوانان را چنان گشوده کرده اند که تحمل یک انتقاد ساده و یا بیان سلیقه ای را ندارند و خواهان مرجوع کردن آذری وزیر سابق به جهرم هستند و از این رفتارهم بعنوان شاهکار ارمان گرا پروری مسرور هم می شوند.
تولید و بازتولید مناسبات پوسیده در قابل محتوای سرگرمی و رسانه ای چیزی جز بازیافت پسماندهای فکری و لوس و کپی کاری شرم اور نمی شود. تکرار ی های بی روح و ریز‌شهای پر تکرار مخاطب نتیجه چنین سیاستی بوده است.
نفرت پراکنی و نفرت زایی، سر در بیت المال گذاشتتد و بیت و مالشان را رونق داده اند واز فضایل استقامت در مقابل فقر، داستان ها می بافند و از فضیلت امانتداری از بیت المله حماسه ، نقل میکنند.
حیف اکسیژن که اینها به شش‌هایشان می مکند . تنها چیزی که رایگان سهم عادلانه همه شده است. به هر کس به اندازه ریه اش و از هر کس به اندازه باز ریه اش.
از ریاضت به صد هزار کلام آغشته به ریا دم می زنند بعد توفیق خدمت در صندلی مسئولیت می یابند، ناگهان پروانه وجودشان از پیله سخت شان بیرون می پرد. فرصت خدمت بزنگاه خیانت می شود. هر چه هست عین ارث پدری است، ارثی که مردم سالها غصب کرده ‌اند و امروز هنگامه پس گیری می شود‌ و نوبت سهم خود و همقطارانش
اما سوال از برخی که با انتشار فیلم ها و نقد نگاری ها ، ناخواسته تکه پازلی از بازی بزرگ می شوند و فیلمهایی که نباید را ناخوداگاه سرایت دادند
امتناع شجاعانه از نگاه کردن به تلویزیون را نشر دادید، وکار بدی هم نکردید، اما در دام بازی های این فعالان عرصه صنعت فرهنگ سازی چرا می شوید. هفته هاست به گونه ای واییرلس و بلوتوث گونه، تحت هدایت همین رسانه که منتقدش بودی شده‌ای. سرباز اردوگاه مقابل در سنگر خودت. مخالف برنامه‌های مختلف صداوسیما همان برنامه ها را در جغرافیای فضای مجازی نشر می دهد.
با برنامه های صدا و سیما متارکه کرده حال برای انتشار فیلم ها در فضای مجازی و آن محتوهای مشمئز کننده از بخش تبلیعاتی و پروپاگاندای صدا وسیما هم جلوتر زده است‌. بجای نقد و حتی بالاتر از آن انکار مشعول اعتنا و بها هستند.
بلا تشبیه، اما این بلاتکلیف ها بیچاره مان کرده اند، هموطن