با فعال شدن مکانیسم ماشه، اقتصاد ایران درست مثل میدانی پر از باروت، تنها منتظر جرقه‌ای است تا شعله‌ور شود. این سازوکار نه یک تهدید معمولی، بلکه بازگشت همه‌جانبه تحریم‌های سازمان ملل است؛ تحریم‌هایی که از بانکی‌ترین تراکنش‌ها تا ابتدایی‌ترین واردات دارو را هدف می‌گیرند.
تحریم‌ها بازمی‌گردند؛ اقتصاد فلج می‌شود
قطع دسترسی ایران به سوئیفت یعنی قفل شدن رگ حیاتی نقل‌وانتقال پول.
نفت ایران ـ که تنها نفس اقتصاد است ـ دیگر به‌راحتی مشتری پیدا نخواهد کرد. حتی چین و هند هم زیر فشار جامعه جهانی عقب‌نشینی خواهند کرد.
دارایی‌های بلوکه‌شده ایران در بانک‌های خارجی یک‌بار دیگر به گروگان گرفته می‌شوند.
سفره مردم، کوچک‌تر از همیشه
تورم افسارگسیخته: کمبود ارز و سخت شدن واردات، قیمت‌ها را لحظه‌ای بالا می‌برد.
بیکاری دومینووار: صنایع داخلی که مواد اولیه و بازار صادراتی‌شان را از دست می‌دهند، به‌سرعت تعطیل خواهند شد.
سقوط ریال: ارزش پول ملی به‌طور مداوم کاهش یافته و دلار به کابوسی دست‌نیافتنی برای مردم تبدیل خواهد شد.
اقتصاد زیرزمینی؛ ضیافت ویژه برای رانت‌خواران
وقتی تجارت رسمی فلج شود، بازار سیاه رونق می‌گیرد. واردات و صادرات قاچاق، دور زدن تحریم‌ها و دست‌های پنهان، جیب گروه‌های خاص را پرتر خواهد کرد. در مقابل، مردم عادی سهمی جز گرانی و فقر نخواهند داشت.
از فقر تا فرار؛ پیامدهای اجتماعی
طبقه متوسط ایران عملاً به قشر فقیر سقوط می‌کند.
فاصله طبقاتی عمیق‌تر می‌شود؛ عده‌ای معدود ثروتمندتر و اکثریت له‌شده‌تر. موج مهاجرت نخبگان و نیروی کار شدت می‌گیرد؛ امید اجتماعی مثل دود در هوا محو می‌شود.
چشم‌انداز؛ اقتصاد در محاصره
فعال شدن مکانیسم ماشه یعنی ورود ایران به چرخه بی‌پایان تحریم، تورم و رکود. دولتی که با کسری بودجه دست‌وپنجه نرم می‌کند، یا پول بی‌پشتوانه چاپ می‌کند یا مالیات‌های غیرمستقیم را از جیب مردم می‌کشد. نتیجه؟ معیشت فروپاشیده و اقتصادی که دیگر حتی رمق ایستادن ندارد.
مکانیسم ماشه فقط بازگشت تحریم‌ها نیست؛ حکم انزوای بین‌المللی ایران است. با این شلیک آخر، نه تنها سفره مردم کوچک‌تر می‌شود، بلکه چشم‌انداز توسعه برای سال‌ها به تعویق می‌افتد. اگر امروز برای گریز از این دام اقدامی نشود، فردا دیگر چیزی برای از دست دادن باقی نخواهد ماند.